chota moo, BADI baat: Make it Lively

हे बंध रेशमाचे [अतिथी लेखक: गिरीश सुखठणकर]

१० ऑक्टोबर १९७८ ची संध्याकाळ मी कधीही विसरू शकणार नाही. माझी पत्नी सौ. शुभदा आणि मी, गंगाधर निवास, दादर च्या गॅलरी मध्ये उभे राहून पावसाची मजा पाहत होतो. हवेतला गारवा मनातील उत्कंठेला गुदगुल्या करत होता. मला शुभदा बऱ्याच दिवसापासून आवडायची पण तिला कसे विचारावे या तगमगितच १ वर्ष निघून गेले. पाऊस हा प्रेमवीरांचा आवडता ऋतू का असेल याचा प्रत्यय येत होता. एकमेकांबद्दल प्रकट न केलेल्या भावना या ऋतूत अंकुरित होत होत्या. त्या दिवशी मात्र मी धीर करून शुभदाला विचारले, 'माझ्याशी लग्न करशील का?'. तिनेही लगेच होकार दिला. आपल्या माणसाच्या फक्त समोर असण्यानेच चिंब पावसातही एक वेगळीच उब जाणवू लागते याचा अनुभव मी घेत होतो. संपूर्ण आभाळ ढगाळ असतानाहि शुभदाच्या चेहरा पाहून माझ्या मनात, छोटा गंधर्वांचं, 'चांद माझा हा हसरा' हे पद आपोआप वाजू लागलं होत. त्यावेळी तिचे वय होते १६ वर्षे आणि माझे २१ वर्षे. दोघांच्याही घरून होकार आला आणि ३० मार्च १९८० रोजी आमचा विवाह झाला. पण लग्न म्हणजे नेमकी काय चीज असते हे समजावणारी खरी गम्मत पुढे घडणार होती. शुभमंगल सावधान!
लग्नापासून आम्ही कायम माझ्या आईवड…

The day I learnt creative writing from 50 teachers!

"Imagine a room with 100 windows and a person peeping in through each window. Within the room is an object of which only one view/face is visible from a window. What should the observers do to view the object in its entirety?"

Thus began the session, nudging the participants to ponder over the scenario, and wondering what has it got to do with creative writing. "Isn't trying to look at the process of creative writing like this scenario? You are trying to grasp the entire view of some thing you may or may not have even a glimpse of. How can this be done without shattering the windows? The easiest way to do this is to move from the window to within the room; from being an observer to a participant. This workshop is aimed at facilitating the shift!"

The workshop held on 2nd February at D.G. Ruparel College, was organised by the multi-lingual student writers' group अkshaर.

From exploring the concept of creativity to creative writing, the session progressed for…

Introspection की आत्मचिंतन?

पाहता पाहता ७०-७२ वर्षात, हळू हळू आपण ग्लोबल होताना आपलं लोकल असणं विसरत गेलो हे कळलंच नाही.

संस्कृतीचं culture होऊन ती वास्तुसंग्रहलयात नटून बसली आहे. कचकड्याच्या वस्तू हाताळताना आपण विचारही तसाच करू लागलो. जुनं द्या फेकून, नवीन घ्या कर्ज काढून असा बराचसा प्रवास होताना दिसतोय.

कोशिंमबीर म्हटलं की जुनाट आणि salad with honey dressing काय ते trending. असो. आता याला Introspection म्हणावं की आत्मचिंतन?

- The Last Nomad

Insight Stories

Search This Blog